Bazen gülümsemek öyle bir güç verir ki insana,
Hayat daha çok güzelleşir ve ferahlar taş tutmuş yürekler,
Keşke gözlerine bakarken yüzüme yayılan heyecan gibi derin olsa gülümsemelerim,
Keşke adını duyduğumda dahi ritmi değişen bir adım olsa hayallerim.
Bazen sebep aramaz insan kendinde gülümsemek için,
Canı yanar, kimse anlamasın diye gülen de vardır.
Sevdiği gittiği için kendinde ağlama kuvvetini bulamayıp tek çaresi gülümsemek olan da,
Gülümsemenin hissettirdiği duygular kelimelerle anlatılamaz,
Ancak her şeye rağmen bazen gerçekten çok yorulur insan.
Belki bir gün gelir diye yolunu beklediği insana bile kapatır kapısını,
Sevmekten,
Beklemekten,
Hatta nefes almaktan bile kaçar gider can havliyle,
Sonra da yavaş yavaş tükenir bütün umutları,
Solup gider yüzündeki gülümseme, kararır o gülücüklerin aydınlattığı yüreği,
Kırgındır çünkü gülümsemesine rağmen yaşamak zorunda kaldıklarına,
Velhasıl kelam,
Artık ben de öğrendim, gülümsemenin acıları örtmeyeceğini,
Örtse bile geciktirmeyeceğini…
GİZEM AKTAŞ
