Bazen…
O kadar çok yalnız kalırız ki,
Etrafımızdaki herkes yabancı gelir bize,
Onca kalabalığın içinde tutunacak bir dal ararız kendimize,
Ancak o bile imkansızlaşıverir birden bire.
Bazen…
Konuşmadan anlatmak isteriz içimizden geçenleri,
Çünkü isteriz ki bilsinler kalbimizdeki eziyetleri,
Susuyor diye derdin yok sanırlar ama
Anlamazlar mı hiç, susmanın da insanı kahrettiğini.
Bazen…
Arkasını dönüp çekip gitmek ister insan,
Kendini ait hissetmediği yüreklerden,
Suskunluğa bürünür belki hayatının geri kalan zamanlarında
Başkalarının nefeslerine karışmadan, kendi dünyasını yaratır.
Bazen…
Gerçekten özler insan geride bıraktıklarını,
Sonra dönüp bakar eskiye çünkü oradadır tüm kırgınlıkları,
Hayatını yakıp küle çeviren her şeyi bürümüştür belki pişmanlıkları,
Velhasıl Kelam, bazen ne çekip gitmektir çare, ne de kalmaktır,
Çünkü zaten hayat hiçbir zaman bırakmaz elini attığının yakasını.
GİZEM AKTAŞ
