ZÜRAFA İLE GEZEN KAPLUMBAĞA

 

...

 

gerek yoktur.” diye teatral bir tarzda

yüksek sesle söylenerek geçtiğimiz yıl bugünlerde gazetedeki odasına girmiştim.

 

Yine yan tarafındaki laptopuna

doğru dönmüş yazı hazırlıyordu.

Sesimden geldiğimi anladı.

Az önce telefonla görüşmüştük çünkü

Mehmet Bey’le.

Çay hazır diyerek gazeteye davet etmişti.

 

Benim geldiğimi anlayınca

hemen yazıyı bırakarak

her zaman yaptığı gibi

içten tebessümüyle “Hoşgeldin!” dedi

ve hemen çay söyledi.

 

Şimdi kesinlikle ne demek istediğimi

merak ederek söylediğim cümleyi

tekrarlamamı ister diye düşünüyordum. Yanılmamışım.

Sözümü tekrarlamamı rica etti.

Bir kez daha söyleyince

hemen o küçük not kağıtlarından

birini aldı ve özenle yazdı.

 

Ben bu sözü değerlendiririm dedi ayrıca.

İki gün sonra da günün sözü olarak

yayınladı köşesinde tabii.

 

Az sonra çaylar geldi, biraz lafladık.

Laflarken konu girerken söylediğim

söze de geldi tabii ve konuşurken 

biraz daha genişlettik haliyle.

 

Bir de kaplumbağa yönünden

bakalım dedim ve ekledim:

 

Aslında önce ben yazmak istemiştim

ama tembelliğimize verin artık.

İlk atan okçudur denilir.

Mehmet Bey erken davrandı.

 

Sonra bir ara seninle de

yorumlarız beraber Bünyamin!

Merak etme! Seninle bir ilgisi yok.

 

 

Halbuki zürafayı da kaplumbağayı da tanıyanlar durumu farketse de çoğu zaman kaplumbağanın kaplumbağalığına vererek görmezden gelirler çoğu zaman. Bu kaplumbağanın tanınmadığı anlamına da gelmez tabii ki.

 

 

Hem o kadar yükselseler ne olacak ki? En küçük bir harekette yıkılmaya mahkum değiller mi? Yukarıda esen rüzgarların şiddetine kaplumbağaların dayanabilmeleri ne kadar zor değil mi?

 

Biraz yükseklere ulaşınca kendini Kafdağı’nda görenleredir sözümüz ve teşbihimiz Bünyamin.

Bilesin ki bugüne dek zürafalar çok kaplumbağalar gördü arzın üstünde. Çimenlerin arasında kaybolup gittiler.

Her şey aslına rücu edecektir nihayetinde çünkü.

 

...