Zaman öyle ya da böyle geçiyor.

Giden bir başkasını buluyor, kalan ise kendini.

Sanki hiç olmamış gibi, sanki hiç yaşanmamış gibi.

Bazen çok özlüyor, bazen de sadece nefret ediyorsun.

Özlesen de, nefretin ağır basıyor.

İnsanoğlu işte...

Sen istediğin kadar savaş, istediğin kadar fedakarlık yap; gene de bazı yaşanmışlıklar onca güzel anıyı alıp götürüyor.

Çok özlemek de, çok sevmek de bazen hiçbir şeye yaramaz.

Zamanla unutursun derler ya hani?

Evet.

Zamanla unutuluyormuş.

Uzun lafın kısası...

Kimse vazgeçilmez değildir.