Bazen çok özlersin…
İnsan ne kadar çok özlerse, o kadar canı yanarmış.
Nefesi kesilir, ciğerleri yerinden sökülürmüş…
Anılar, yaşanmışlıklar ve kurulan hayaller…
Bir bir saplanırmış yüreğine.
Bazen gitmek istersin, gidilmez olur yollar…
Bazen de gelsin istersin, bahanesi olur yokuşlar.
Oysaki birbirinize bu kadar yakınken neden hala bu gurur?
Yaşanılan onca anı, geçirilen onca vakit…
Hepsi bir hoşça kal kadar basitmiş.
Susarak unutmayı, yaşayarak alışmayı, güvenerek aldanmayı…
Ve severek kaybetmeyi öğrenirmiş insan…
“Sorun bıçağı saplaman değil, elinin titremesi yaktı beni. Merhamet bilmeyen kalbinden öpüyorum. Gözlerin istediğine gülebilir artık. Seninle savaşım bitti.”
