“Biz hiç beceremedik sevmeyi de, terk etmeyi de.”
Bu şarkı sözü istemsizce dilime takıldı bugün ve düşündürdü.
Neden beceremedik?
Ne sevmeyi, ne terk etmeyi…
Seni sevmek de zordu, terk etmekte.
İyi ki tanıdım diyorum çoğu zaman.
Ama bazen de keşke diyorum, keşke…
Hiç tanımasaydım.
Hayatıma hiç girmemiş olsaydı.
O ev bin kez yıkıldı, bin kez yaptım.
Şimdi yine yangın yeri fakat bir damla su dökmeye gücüm kalmadı.
Ne zaman anlayacaksın? Ne zaman kabulleneceksin diye sorardın hep…
Anladım.
Kabullendim.
Sen beni severken gitmek zorunda bıraktın.
En zor olanı bu…
Lakin bununda üstesinden geleceğim.
“Gidilmesi gerekir…
Farkına varıp, gördükten sonra.
Sana ait olmayacak herkesten gidilmesi gerekir.
Ben gittim.”
