Odak Yazarı Ertuğrul Sevim, "Burcu Başkan, Bir Raf Açın: Bu Şehrin Evlatları İçin" başlıklı köşe yazısını kaleme aldı.
İşte o yazı;
Afyonkarahisar’da çoğu kişinin fark etmediği, duyulmadığı için görünmez kalan bir topluluk var: Çölyak hastaları. Belki yanı başımızda, belki komşumuzda, belki köyümüzde yaşayan; belki de henüz tanı almamış, hastalığının nedenini anlamaya çalışan yüzlerce insan… Bu hastalık ömür boyu sürüyor ve tek tedavisi glütensiz beslenme. Bu bir tercih değil, bir zorunluluk. Ancak burada hayatın acı gerçeği karşımıza çıkıyor: Glütensiz ürünler, bugün neredeyse lüks tüketim seviyesinde. Un, makarna, ekmek, bisküvi… Market raflarında fiyatları gören biri, bunun bir mutfak alışverişi değil, bir kira bedeli olduğunu hissediyor. Bir çölyaklı ailenin aylık mutfak masrafı 15-20 bin lirayı bulabiliyor. Hele ki ilçelerde, köylerde yaşayan, ulaşım imkânı sınırlı olanlar için bu yük gün be gün büyüyor.
Böylesine temel bir ihtiyaç, böylesine ağır bir yükle karşılık buluyorsa burada artık mesele sadece bir hastalık değil; eşit, insani, adil yaşam hakkı meselesi haline gelmiştir. Sosyal devletin bir kolu olan yerel yönetimlerin görevi tam da burada başlar. Bir şehrin insanını yaşatmak, destek olmak, yükünü paylaşmak… Sosyal marketler, aşevleri, dayanışma merkezleri tam olarak bu yüzden kurulur.
Afyonkarahisar’da çölyak hastaları bir süredir kendi seslerini duyurmaya çalışıyor. Aralarında bir hemşire anne var; kendi çocuğunun yaşam mücadelesi bu dayanışmanın başlangıcı olmuş. Aileler bir araya gelip Whaztzap’ta bir grup oluşturmuş, seslerini derli toplu duyurmak istiyorlar. Talepleri ne gösterişli, ne yüklü, ne de zor: Belediyenin sosyal marketlerinde glutensiz ürünlere ayrılmış bir raf. Sadece bir raf. Birkaç temel ürün. Ve sosyal yardım paketlerinde çölyaklı aileler için uygun içerikli gıda kolileri.
Yani kocaman proje istemiyorlar. Kokteyller, açılış törenleri, afişli programlar da istemiyorlar.
İhtiyaçları sade. İstekleri haklı. Talepleri insani.
Bu yüzden sözümüzü doğrudan ve açık bir şekilde söylüyoruz:
Burcu Başkan, bir raf açın.
Bu şehrin evlatları için.
Bu adımın belediye bütçesine yükü büyük olmayacak. Ama o rafın bir annenin gözündeki çaresizliği, bir çocuğun midesindeki boşluğu, bir babanın sessiz iç hesaplaşmasını nasıl değiştireceğini ancak o aile bilir. Ve biz inanıyoruz ki, bir şehrin büyüklüğü; binalarının yüksekliğiyle değil, vicdanının boyuyla ölçülür.
Afyonkarahisar, bunu yapabilecek bir şehir.
Burcu Köksal, bunu yapabilecek bir başkan.
Bir dilim ekmekten başlanır bazen adalete.
Hadi başlayalım.
